รวมเรื่องราวช่วงเดินทางกลับบ้านไปเยี่ยมแม่และน้องๆ ปี 66
ก่อนที่ความทรงจำสีจางๆ จะค่อยๆ เลือนไป ขอบันทึกเรื่องราวเหล่านี้ไว้ก่อนปีนี้ช่วงที่ผมและลูกสาวเดินทางกลับบ้านที่ใต้เพื่อไปหาแม่ และพาลูกไปหาย่า
ปีนี้ผมและลูกเลือกที่จะเดินทางโดยเครื่องบิน ซึ่งได้จองไว้ล่วงหน้าประมาณ 2 อาทิตย์ก่อนเดินทาง ผมจำได้ว่าตอนแรกผมคิดจะกลับรถทัวร์ แต่พอมาคิดดูแล้วว่า เรามีวันหยุดไม่มาก การนั่งรถทัวร์เสียเวลา 2 วันเต็มๆ ไป-กลับ เลยให้ลูกลองเช็คเครื่องบินดู คำนวณแล้วค่าใช้จ่ายแตกต่างกันไม่มาก เลยตัดสินใจเลยครับ
เดี๋ยวนี้ทุกอย่างจัดการง่ายๆ ในมือถือเครื่องเดียว แค่ขอให้มีตังค์จ่ายก็พอ ฮ่าๆๆ จองเสร็จโอนตังค์ผ่านแอป ได้เอกสารยืนยันการเดินทาง และก็รอ
ผมไม่ค่อยได้เดินทางโดยเครื่องบินมาหลายปีแล้ว ก็มีตื่นเต้นนิดหน่อย มีลูกมาเป็นเพื่อนการเดินทางก็ไม่เหงา เพราะส่วนตัวแล้วผมไม่ค่อยชอบการเดินทาง ผมว่าเดินทางคนเดียวมันจะเหงาๆ ยิ่งเวลาต้องเดินทางกลับ ความรู้สึกอธิบายออกมาเป็นข้อความไม่ได้
ด้วยผมต้องเดินทางมาจากพัทยา ผมต้องเผื่อเวลาไว้เยอะๆ แล้วก็เยอะจริงๆ ครับ รอประมาณ 2-3 ชั่วโมง แต่อะไรก็ไม่แน่นอน การมารอที่สนามบินคงจะดีกว่า
พร้อมครับ คิดถึงย่าแล้ว ฮ่าๆๆ
ถึงสนามบินปลายทางนครศรีธรรมราช จำได้ว่าไม่ได้ถ่ายรูปเก็บไว้เลย(เพราะไม่เห็นรูปที่ Syn ไว้เลย) ได้เจอแม่ เจอน้องๆ ก็ดีใจครับ แม่ยังแข็งแรงอยู่ ยังอยู่กับพวกเราไปอีกนาน แม่คงดีใจถ้าได้เข้ามาอ่านเรื่องราวนี้ และเพิ่งผ่านวันแม่มา ผมขอให้แม่มีความสุข สุขภาพแข็งแรง และอยู่กับผมและน้องๆ ไปนานๆ นะครับ
ช่วงเวลานี้เราไปกันทุกที่ ที่มีโอกาสไปได้ ไปเที่ยว เยี่ยม พี่, ป้า, น้า, อา ของแม่ทุกคน ทำกินกันที่บ้านบ้าง ไปกินกันข้างนอกบ้านบ้าง
ด้วยอะไรหลายๆ อย่างปีนี้อาจจะไม่พร้อม ผมสัญญาว่าปีต่อไปจะทำให้ดีกว่านี้ อยากจะให้ครอบครัวเราอยู่ใกล้ๆ กันทุกวัน เมื่อไม่สามารถเป็นไปได้ก็ต้อง พยายามให้ชีวิตก้าวหน้าขึ้นไป อนาคตทุกอย่างก็จะลงตัวครับ
ปีนี้น้องชายคนนี้ผม ไม่ค่อยแข็งแรงเหมือนแต่ก่อน ต้องรักษาสุขภาพตัวเอง และยังต้องต่อสู้อีกเยอะ สำหรับตัวเองก็เหมือนกัน ปีนี้ก็อายุเยอะขึ้น ช้าลงในหลายๆ เรื่อง แต่ก็จะสู้กันต่อไปครับ ส่วนน้องอีกคนหลังที่ผมกลับมาได้ข่าวว่า หันกลับมาดูแลสุขภาพตัวเอง มากขึ้นเยี่ยมเลยครับ สู้ๆ เหมือนกัน
ส่วนลูกสาวบอกกับพ่อก่อนไปว่า หนูอยากกินขนมครกของย่า ฮ่าๆๆ สมใจครับ เห็นย่าหลานทำขนมกันก็มีความสุขแล้ว ฮ่าๆๆ ความสุขของคนเราเกิดขึ้นได้ไม่ยากจริงๆ
ผมจะพยายามพาลูกไปเยี่ยมย่าทุกๆ ปี มันทำให้ผมมีแรง(ใจ)ที่จะเดินต่อไป และผมก็คิดว่าแม่ผมก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน ได้เห็นพี่กับน้องได้เล่นกัน พูดคุยกัน หรือแค่ได้ตื่นมาเห็นหน้ากันก็มีความสุขแล้ว ฮ่าๆๆ ไม่รู้ใครจะเป็นเหมือนผมบ้าง
นี่แหล่ะที่ผมไม่ค่อยชอบการเดินทางด้วยเหตุผล การพบ, การจาก สถานที่ทุกอย่าง การเดินทางทุกอย่างย่อมมีเวลาถึงปลายทาง และสิ้นสุด ขอให้การพบ การจากทำให้ตัวเองมีพลังที่จะก้าวไปข้างหน้า อย่างแข็งแกร่งกว่าเดิม และก้าวหน้ากว่าเดิม เพื่อความฝัน และความสำเร็จที่หวังจะเป็นจริง..แล้วค่อยพบกันใหม่นะครับ
Share
